Incrible o que pode supoñer saír nun xornal. Vale, foi na contraportada e a toda páxina. E non nun xornal calquera senón, nin máis nin menos, que «na Voz», pero a transcendencia que acadou a nosa viaxe foi algo incrible!!
Foi un gusto falar con algún Amigo (quero poñelo como se merece, en maiúsculas) que aproveitou a ocasión de verme no xornal para facer algo que se nos esquece con demasiada frecuencia. Coller o teléfono na man e falar cos amigos que, estando lonxe, fai algún tempo que non vemos. Parécenos que por telo de amigo no facebook xa chega, pero non. Non hai emoticono que substitúa o son dunha risa!!!
Pola contra, hai que aguantar que presumindo que está un (case) igual agora que cando se sacou a foto cos nenos de Chezi, xa fai nove anos, che digan que é porque ten un o «cartón» tapado… Pois cachete en toda a cara que dá a realidade, lembrando que o tempo pasa e que hai que aproveitalo. Pangono, pangono, sen presa pero sen perder o tempo. Que algún outro te chame «Frai Ricardo» pois é outro dos efectos colaterais da nosa saída na prensa. En fin, aos amigos disque hai que perdoalos, pero como algunha vez, aínda que espero que non, se rompa a nosa amistade, ídevos preparando!!!
Grazas de novo a María Cedrón polo estupendo artigo e a La voz de Galicia pola súa publicación.
Ricardo.
http://www.lavozdegalicia.es/noticia/sociedad/2015/07/31/manos-obra-malaui/0003_201507H31P60994.htm